Κατά το 1991, δημοσιεύτηκε Διάταγμα Απαλλοτρίωσης δια του οποίου απαλλοτριώθηκαν μεταξύ άλλων δύο ακίνητα στο Δήμο Αραδίππου που ανήκαν σε διαφορετικούς ιδιοκτήτες, προκειμένου να αναγερθεί το Δημοτικό Μέγαρο Αραδίππου.
Παρά την πάροδο όμως 16 ετών από την απαλλοτρίωση, τα πιο πάνω ακίνητα δε χρησιμοποιήθηκαν για το σκοπό που απαλλοτριώθηκαν, δηλαδή για την ανέγερση του Δημοτικού Μεγάρου. Αντιθέτως το 1998, ο Δήμος Αραδίππου ανήγειρε Δημοτικό μέγαρο σε άλλα τεμάχια.
Ως εκ τούτου οι ιδιοκτήτες των ακινήτων δια του κ. Δειλινού, απέστειλαν το Μάρτιο του 2007 επιστολή προς το Δήμο Αραδίππου, δια της οποίας τον καλούσε να επιστρέψει / προσφέρει τα απαλλοτριωθέντα ακίνητα στους πρώην ιδιοκτήτες, αφού δεν είχε υλοποιηθεί ο σκοπός της απαλλοτρίωσης εντός τριών ετών όπως επιτάσσει το άρθ. 23.5 του Συντάγματος. Οι εν λόγω επιστολές όμως παρέμειναν αναπάντητες και τα ακίνητα ουδέποτε επεστράφησαν στους πρώην ιδιοκτήτες τους.
Κατόπιν της εξέλιξης αυτής, οι πρώην ιδιοκτήτριες των ακινήτων δια του Δικηγορικού μας γραφείου καταχώρησαν το 2007 προσφυγές ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου, οι οποίες και συνεκδικάστηκαν λόγω της συνάφειας των ζητημάτων που είχαν εγερθεί.
Κατά το στάδιο της εκδίκασης των συνεκδικασθέντων υποθέσεων ο Δήμος Αραδίππου προέβαλε τους ισχυρισμούς ότι ο σκοπός της απαλλοτρίωσης δεν είχε εγκαταλειφθεί ποτέ, ότι είχε συμπεριλάβει στον προϋπολογισμό του 2007 σχετική δαπάνη για την ανέγερση Δημοτικού Μεγάρου, όπως και ότι τα δύο ακίνητα είχαν πλέον συνενωθεί και ενοποιηθεί με άλλα συνορεύοντα ακίνητα - δεν αποτελούσαν χωριστές μονάδες - είχαν περιέλθει στην κυριότητα του Δήμου Αραδίππου και δεν είναι πλέον δυνατό να επιστραφούν στους ιδιοκτήτες τους.
Το Ανώτατο Δικαστήριο κρίνοντας με βάση τα πραγματικά περιστατικά και κάνοντας δεκτή τη νομική επιχειρηματολογία που προέβαλε και ανέπτυξε ο κ. Μ. Δειλινός κατά το στάδιο της εκδίκασης των υποθέσεων, προχώρησε στην ακύρωση της απόφασης του Δήμου Αραδίππου και διέταξε την επιστροφή τους στους πρώην ιδιοκτήτες, καθόσον είχε παρέλθει η τριετία εντός της οποίας έπρεπε βάσει του άρθ. 23 παρ. 5 του Συντάγματος να υλοποιηθεί ο σκοπός της απαλλοτρίωσης.
Σημειωτέον δε ότι τα ακίνητα είχαν πλέον αποκτήσει πολλαπλάσια αξία λόγω της ένταξής τους σε άλλη πολεοδομική ζώνη από εκείνη στην οποία βρίσκονταν το 1991.
Ειδικότερα το Ανώτατο Δικαστήριο στην απόφασή του που εκδόθηκε το 2009, αποφάσισε:
« Δεν είναι με βάση τις υποκειμενικές προθέσεις ή επιθυμίες του καθ΄ ου που κρίνεται το ζήτημα, αλλά με εκείνα τα δεδομένα τα οποία δείχνουν στην πράξη τις ενέργειες που έκαμε η διοίκηση για να υλοποιήσει (λαμβανομένων ακόμη υπέρ της όλων των αντικειμενικών δυσκολιών), το έργο.
Αυτά, από οποιαδήποτε οπτική γωνία και να τα δει κανείς, δεν είναι δεδομένα που αντικειμενικά οδηγούν σε συμπέρασμα ότι ο σκοπός ακόμη εκκρεμεί και είναι εφικτός.
Όσον αφορά την εισήγηση ότι είναι αδύνατο να επιστραφούν τα συγκεκριμένα ακίνητα λόγω της ενοποίησης τους με άλλα …., δεν είναι δυνατό η διοίκηση να προβάλλει δικές της ενέργειες ως ασπίδα ώστε να λειτουργούν σε βάρος του διοικούμενου,
Το πώς θα επιτευχθεί η αποσυνένωση των ακινήτων και η επιστροφή τους στις νόμιμες ιδιοκτήτριες, αποτελεί πρόβλημα που πρέπει να επιλύσει ο ίδιος ο καθ’ ου και όχι οι αιτήτριες ».
Απαλλοτρίωση ακινήτων από τον Δήμο Αραδίππου για την κατασκευή του Δημοτικού Μεγάρου Αραδίππου
ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΜΑΣ