Το 1993, δημοσιεύτηκε Διάταγμα Απαλλοτρίωσης δια του οποίου απαλλοτριώθηκαν δύο ακίνητα στη Γερμασόγεια, με σκοπό να δημιουργηθεί / κατασκευαστεί χώρος στάθμευσης από το Δήμο Γερμασόγειας.
Η ιδιοκτήτρια των ακινήτων αποδέχτηκε το ποσό της αποζημίωσης και ως εκ τούτου τα ακίνητα ενεγράφησαν επ’ ονόματι του Δήμου Γερμασόγειας.
Αν και παρήλθαν όμως 15 χρόνια από την απαλλοτρίωση των εν λόγω ακινήτων, ο Δήμος δεν προέβη σε καμία ενέργεια για τη διαμόρφωσή τους σε χώρο στάθμευσης, σύμφωνα με το σκοπό της απαλλοτρίωσης.
Ως εκ τούτου η ιδιοκτήτρια των ακινήτων δια του κ. Δειλινού, απέστειλε το Νοέμβριο του 2008 επιστολή προς το Δήμο Γερμασόγειας, δια της οποίας τον καλούσε να της επιστρέψει / προσφέρει τα απαλλοτριωθέντα ακίνητα και παράλληλα εκδήλωσε την ετοιμότητά της να επιστρέψει το εισπραχθέν ποσό της αποζημίωσης.
Ο Δήμος Γερμασόγειας ουδέποτε απάντησε στο αίτημα της ιδιοκτήτριας των ακινήτων και αντ’ αυτού λίγες ημέρες μετά τη λήψη της επιστολής, προχώρησε στον καθαρισμό των ακινήτων, στην επίστρωση χαλικιού και στην ανάρτηση πινακίδας με την ένδειξη «Χώρος Στάθμευσης».
Ακολούθως της συμπεριφοράς αυτής του Δήμου Γερμασόγειας, καταχωρήθηκε Προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο με την οποία ζητούνταν να αναγνωριστεί ότι η άρνηση ή/και η παράλειψη του Δήμου Γερμασόγειας να επιστρέψει / προσφέρει τα ακίνητα στην πρώην ιδιοκτήτριά τους, τα οποία δε χρησιμοποιήθηκαν για το σκοπό της απαλλοτρίωσης μέσα στα καθοριζόμενα από το Σύνταγμα χρονικά περιθώρια (τρία χρόνια), είναι άκυρη, παράνομη και ελήφθη καθ’ υπέρβαση εξουσίας.
Το Ανώτατο Δικαστήριο κάνοντας δεκτή την προσφυγή, ακύρωσε την απόφαση του Δήμου Γερμασόγειας να παραλείψει να ακολουθήσει την Συνταγματική επιταγή του άρθ. 23 παρ.5 και τον διέταξε να επιστρέψει / προσφέρει τα ακίνητα στην πρώην ιδιοκτήτριά τους, αναφέροντας στην απόφασή του ημερ. 10 / 5 / 2010 τα ακόλουθα:
«Στην προκειμένη περίπτωση η επί σειρά πολλών ετών πλήρης αδράνεια του καθ’ ου η αίτηση σε συνδυασμό με τις εσπευσμένες και διόλου τυχαίες ενέργειές του μετά την όχληση από την Αιτήτρια, ισοδυναμούν με παραβίαση της αρχής της χρηστής διοίκησης και της καλής πίστης.
Το άρθρο 23 του Συντάγματος, κατοχυρώνει το δικαίωμα στην ιδιοκτησία και προνοεί ότι αν δεν καταστεί εφικτός ο σκοπός της απαλλοτρίωσης εντός τριών ετών, η απαλλοτριούσα αρχή υποχρεώνεται να προσφέρει την ιδιοκτησία επί τη καταβολή της τιμής κτήσεως στο πρόσωπο από το οποίο την απαλλοτρίωσε.
Η Αιτήτρια δεν έχει υποχρέωση να αποδείξει ότι ο σκοπός της απαλλοτρίωσης είτε είχε εγκαταλειφθεί είτε έχει καταστεί ανέφικτος, αλλά να δείξει ότι η διοίκηση δεν έλαβε εκείνες τις ενέργειες που ήταν ευλόγως αναγκαίες για υλοποίηση του έργου».
ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΜΑΣ